9.9.09

Let the 'Game' begin...

Κάπως έτσι, λοιπόν ξεκίνησε η διαδικασία μετάλλαξής μου και το πρώτο κεφάλαιο του δράματος παίχτηκε ένα καυτό καλοκαιρινό σαββατιάτικο μεσημέρι στην Ερμού. Το πρώτο βήμα ήταν να αποκτήσω μια κάποια εξοικείωση με το θέμα -πιάνω κουβέντα σε μια άγνωστη γυναίκα- και για να συμβεί αυτό θα έπρεπε πρώτα να της μιλήσω. Η άσκηση έλεγε ότι έπρεπε να πάω σε κοπέλες που έκαναν τη βόλτα τους και να ζητάω διάφορες πληροφορίες χρηστικού τύπου, όπως, πού βρισκόταν η τάδε οδός ή το τάδε μαγαζί κλπ., για να αποκτήσω μια σχετική άνεση με τις άγνωστες γυναίκες. Ακούγεται απλό. Ήταν, όμως, έτσι?
Το σκηνικό στην Ερμού εκείνο το μεσημέρι θύμιζε ταινία στην παλιά άγρια Δύση. Ο ήλιος έκαιγε και οι πωλητές στα γύρω μαγαζιά θύμιζαν καρικατούρες μεξικανών εργατών που έκαναν τη σιέστα τους στην άκρη του δρόμου. Ο ήρωας του δράματος ήταν οπλισμένος, έτοιμος να ''ρίξει'' στην πρώτη γυναίκα που θα έκανε το λάθος να βρεθεί στο διάβα του. Αφού πέρασε κάνα τέταρτο εκεχυρίας εντοπίστηκ στόχος. Ένα γκρουπ από κοπέλες που είχαν χαθεί και έτσι η επιλογή της ερώτησης ήταν αρκετά εύκολη: - Μήπως ξέρετε που βρίσκεται η τάδε οδός? Γέλασαν, είπαμε δυο-τρεις βλακειούλες και ευχηθήκαμε καλή τύχη στο να βρούμε το δρόμο μας.

 
Ακολούθησαν μερικές ακόμη αντίστοιχες προσεγγίσεις και είχε φτάσει η ώρα να κάνω λίγο πιο δύσκολη την άσκηση: να μη ζητώ απλώς οδηγίες, αλλά να ζητώ τη συμβουλή της/τους για κάποιο δώρο που ήθελα να κάνω σε μια φίλη, με απώτερο σκοπό να κρατήσω την κουβέντα τουλάχιστον για μερικά λεπτά. Ακούγεται και αυτό απλό και εύκολο. Στη συγκεκριμένη, όμως, περίπτωση λίγο λόγω του άγχους μου, λίγο λόγω του μη μου άπτου χαρακτήρα και το ''μεσογειακό ταμπεραμέντο'' των ελληνίδων, ο δείκτης δυσκολίας μου φάνηκε να αντιστοιχεί σε κατάδυση από βατήρα 10 μέτρων με συντελεστή δυσκολίας 3,4.
Δύο πιθανότητες υπήρχαν: ή θα έβγαζα την πρώτη πίστα στο Παιχνίδι ή θα ξεκινούσα ολυμπιακή προετοιμασία για καταδύσεις. Επειδή έχω και μια μικρή υψοφοβία και μου αρέσει να βγάζω και πίστες στο Playstation, γιατί είμαι και ολίγον ανταγωνιστικός τύπος, αποφάσισα το πρώτο. Σα να μην έφταναν όλα αυτά, ο κολλητός μου αποφάσισε να δώσει κι ένα χαρακτήρα Do-Or-Die στην άσκηση, δίνοντάς μου περιθώριο 20 λεπτών, για να κάνω την κίνησή μου. Τα λεπτά περνούσαν, το ίδιο και οι γυναίκες και εγώ είχα γίνει άπιαστος στο να εφευρίσκω δικαιολογίες και να αφήνω τις ευκαιρίες περνάνε. Πρέπει σε εκείνα τα 17-18 λεπτά να σκέφτηκα περισσότερες δικαιολογίες και από όσες χρησιμοποιούσα σα μαθητής όταν δεν είχα διαβάσει το μάθημα και φοβόμουν μήπως με εξετάσει ο καθηγητής.
Το δούλεμα είχε αρχίσει να πηγαίνει σύννεφο και τα περιθώρια είχαν στενέψει απελπιστικά, ώσπου στα 19,5 λεπτά την είδα να βγαίνει από τα Zara. Ντύσιμο ψιλοχαλαρό τρέντυ, γύρω στο 1.70, πολύ γλυκό πρόσωπο. Για πρώτη φορά άδειασα εντελώς το μυαλό μου από κάθε σκέψη και κινήθηκα προς το μέρος της., όπως η λεοπάρδαλη που έχει σταμπάρει το γκνου σε κάποιο νερόλακκο της Αφρικής. Έφτασα στο πλάι της και με μια έκφραση άνεσης και προβληματισμού ζήτησα τα φώτα της για να πάρω δώρο σε μια φίλη, που, όμως, είναι alternative τυπάκι. Μου πρότεινε κάποιο ρούχο, της εξήγησα ότι έχει ιδιαίτερο γούστο οπότε το ρούχο το είχα αποκλείσει, της έκανα κάποιο κοπλιμέντο και μου πρότεινε γυαλιά ηλίου και μάλιστα Dior!!! Γεμάτος ανακούφιση, που έδωσε λύση στο πρόβλημα που με είχε ταλαιπωρήσει για δυο μέρες, την ευχαρίστησα και η συζήτηση έλαβε τέλος. Είχα βάλει γκολ στις καθυστερήσεις.

 
To συναίσθημα που με κυρίευσε αμέσως μετά ήταν αυτό της αγαλλίασης. Είχα νικήσει το φόβο μου και κατάφερα να μιλάω για 2-3 λεπτά σε μια άγνωστη, όντας χαλαρός και άνετος. Κάπως έτσι πέρασα την πρώτη πίστα και μάλιστα πήρα και κανονάκι. Επίσης, έχω να παρατηρήσω ότι οι τύπισσες είναι πολύ large με τα χρήματα των άλλων. Μα γυαλιά ηλίου Dior?