21.9.09

Δοκίμιον Περί της Τελειοποιήσεως Αποπλανητικών Μεθόδων υπό του Υποψηφίου Δόκτορος (PhD) Athens Kam.mam

H αρχή είχε γίνει και πλέον οι δρόμοι και οι λεωφόροι της δόξας ήταν όλοι ανοιχτοί. Η αυτοπεποίθησή μου είχε αρχίσει να παίρνει ελαφρώς τα πάνω της και είχα αρχίσει να αντιμετωπίζω την όλη φάση ως παιχνίδι. Είχα περάσει από το επίπεδο Πρόβατο την προπαραμονή του Πάσχα στο επίπεδο Χασάπης την παραμονή του Πάσχα!!!
















Και η πρόοδος δεν άργησε να φανεί και στις κινήσεις μου. Άλλο ένα βράδυ μπαρότσαρκας στο Γκάζι και μετά από μία-δύο προσεγγίσεις για ζέσταμα και για να αποκτήσω ρυθμό, είχε έρθει η ώρα για το βασικό χτύπημα της βραδιάς. Αν και στο μαγαζί υπήρχε γενικά καλή διάθεση, επικρατούσε η ελληνικού τύπου διασκέδαση: όλοι με ένα ποτό στο χέρι, κοιτάνε αμίλητοι δεξιά-αριστερά και κανείς μα κανείς δε χορεύει, λες και υπάρχουν τριγύρω διασκορπισμένοι ελεύθεροι σκοπευτές που όποιον δουν να χορεύει τον πυροβολούν πάραυτα.

Υπήρχε, όμως, και μια θηλυκή παρέα που έσπαγε το κατεστημένο και χτυπιόταν. Δεν ήταν κάτι φοβερό (7,5 και 6,5 στα 10), αλλά είχαν τύπο. Στο σημείο αυτό να ανοίξω μια παρένθεση και να τονίσω ότι δεν ενδείκνυται να ανοίγουμε συζήτηση με άτομα που βρίσκονται σε εντονότερη συναισθηματική κατάσταση από εμάς. Όταν μια κοπέλα χορεύει είναι ψυχολογικά ανεβασμένη. Θα πρέπει εσύ που θα πας να της μιλήσεις να έχεις περισσότερη ενέργεια, γιατί διαφορετικά ρίχνεις και τη δική της και καταγράφεσαι στο υποσυνείδητό της ως βαρετός/δυσάρεστος.

Κάτι μου έλεγε ότι σε εκείνη την περίπτωση ο κανόνας δεν ίσχυε. Ήταν εύκολη και η ατακα με την οποία θα έκανα την εισαγωγή μου: -Παιδιά (ποτέ δε λέμε κορίτσια γιατί μαρτυρά ενδιαφέρον) σε ποιά σχολή χορού πηγαίνετε?- Ακολούθησαν τα κλασικά γελάκια, πειράγματα, αστειάκια και βρέθηκα να κάθομαι μαζί τους για κάνα 20λεπτο. Καθόλη τη διάρκεια της συζήτησης προσπαθούσα να εντοπίσω διάφορα σημάδια ενδιαφέροντος ( φτιάξιμο μαλλιών, ερωτήσεις-δοκιμασίες κλπ), τα οποία ήταν εμφανή, αλλά επειδή δε μου έκανε κάτι κλικ ή επειδή μου φάνηκε αρκετά εύκολο, αποφάσισα να μην προχωρήσω στο επόμενο επίπεδο και επέστρεψα στη θαλπωρή της ζώνης ασφαλείας μου (comfort zone), ήταν, όμως, πασιφανές ότι ήμουν πλέον μέρος του Παιχνιδιού!!!