21.9.09

Δοκίμιον Περί της Τελειοποιήσεως Αποπλανητικών Μεθόδων υπό του Υποψηφίου Δόκτορος (PhD) Athens Kam.mam

H αρχή είχε γίνει και πλέον οι δρόμοι και οι λεωφόροι της δόξας ήταν όλοι ανοιχτοί. Η αυτοπεποίθησή μου είχε αρχίσει να παίρνει ελαφρώς τα πάνω της και είχα αρχίσει να αντιμετωπίζω την όλη φάση ως παιχνίδι. Είχα περάσει από το επίπεδο Πρόβατο την προπαραμονή του Πάσχα στο επίπεδο Χασάπης την παραμονή του Πάσχα!!!
















Και η πρόοδος δεν άργησε να φανεί και στις κινήσεις μου. Άλλο ένα βράδυ μπαρότσαρκας στο Γκάζι και μετά από μία-δύο προσεγγίσεις για ζέσταμα και για να αποκτήσω ρυθμό, είχε έρθει η ώρα για το βασικό χτύπημα της βραδιάς. Αν και στο μαγαζί υπήρχε γενικά καλή διάθεση, επικρατούσε η ελληνικού τύπου διασκέδαση: όλοι με ένα ποτό στο χέρι, κοιτάνε αμίλητοι δεξιά-αριστερά και κανείς μα κανείς δε χορεύει, λες και υπάρχουν τριγύρω διασκορπισμένοι ελεύθεροι σκοπευτές που όποιον δουν να χορεύει τον πυροβολούν πάραυτα.

Υπήρχε, όμως, και μια θηλυκή παρέα που έσπαγε το κατεστημένο και χτυπιόταν. Δεν ήταν κάτι φοβερό (7,5 και 6,5 στα 10), αλλά είχαν τύπο. Στο σημείο αυτό να ανοίξω μια παρένθεση και να τονίσω ότι δεν ενδείκνυται να ανοίγουμε συζήτηση με άτομα που βρίσκονται σε εντονότερη συναισθηματική κατάσταση από εμάς. Όταν μια κοπέλα χορεύει είναι ψυχολογικά ανεβασμένη. Θα πρέπει εσύ που θα πας να της μιλήσεις να έχεις περισσότερη ενέργεια, γιατί διαφορετικά ρίχνεις και τη δική της και καταγράφεσαι στο υποσυνείδητό της ως βαρετός/δυσάρεστος.

Κάτι μου έλεγε ότι σε εκείνη την περίπτωση ο κανόνας δεν ίσχυε. Ήταν εύκολη και η ατακα με την οποία θα έκανα την εισαγωγή μου: -Παιδιά (ποτέ δε λέμε κορίτσια γιατί μαρτυρά ενδιαφέρον) σε ποιά σχολή χορού πηγαίνετε?- Ακολούθησαν τα κλασικά γελάκια, πειράγματα, αστειάκια και βρέθηκα να κάθομαι μαζί τους για κάνα 20λεπτο. Καθόλη τη διάρκεια της συζήτησης προσπαθούσα να εντοπίσω διάφορα σημάδια ενδιαφέροντος ( φτιάξιμο μαλλιών, ερωτήσεις-δοκιμασίες κλπ), τα οποία ήταν εμφανή, αλλά επειδή δε μου έκανε κάτι κλικ ή επειδή μου φάνηκε αρκετά εύκολο, αποφάσισα να μην προχωρήσω στο επόμενο επίπεδο και επέστρεψα στη θαλπωρή της ζώνης ασφαλείας μου (comfort zone), ήταν, όμως, πασιφανές ότι ήμουν πλέον μέρος του Παιχνιδιού!!!









17.9.09

Level 1- Final Stage

Έχοντας αποκτήσει πλέον το κανονάκι, ήμουν έτοιμος να αντιμετωπίσω και τον αρχηγό του Level 1 και να ανέβω πίστα. Το πεδίο της μάχης ήταν μια καλοκαιρινή νύχτα στο Γκάζι. Τα στενά σοκάκια και τα ανοιχτά καλοκαιρινά μαγαζιά της περιοχής προσφέρουν το τέλειο σκηνικό. Η όλη φάση θυμίζει τις αρκούδες στην Αλασκά, που περιμένουν στη μέση του ποταμού να έρθουν οι σολωμοί κατά πάνω τους. Το μόνο που είχα να κάνω ήταν να πιάσω μια καλή θέση και οι στόχοι θα έρχονταν μόνοι τους προς το μέρος μου.

Και όπως η αρκούδα διαλέγει μια στρατηγική για να πιάσει το ψάρι, έτσι κι εγώ έπρεπε να ακολουθώ κάποιες αρχές. Άντρες και γυναίκες κουβαλούν ακόμη κάποια αρχέγονα ένστικτα και ικανότητες. Οι γυναίκες πχ διαθέτουν απίστευτη περιφερειακή όραση, που έχουν αναπτύξει από την εποχή που ζούσαμε στις σπηλιές, για να έχουν συνεχώς υπό επιτήρηση τα παιδιά τους. Αν, λοιπόν, κυκλοφορείς κοιτόντας δεξιά και αριστερά για να εντοπίσεις κάποιο στόχο, είναι σα να περπατάς με μια πινακίδα νέον στο κούτελο που γράφει '' Ψάχνω Γυναίκα''. Όλες οι γυναίκες σε μια περίμετρο 5 μέτρων γύρω σου σε έχουν δει και σε έχουν καταγράψειως καρχαρία. Το παιχνίδι έχει ήδη τελειώσει για σένα και μπορείς πλέον να πας να φας το βραδινό σου σουβλάκι ή τοστ. Για να πετύχεις απαιτείται οικονομία δυνάμεων και περιορισμένες κινήσεις.

 

Έπιασα την ιδανική θέση στην είσοδο του μαγαζιού με τον κολλητό μου και περιμέναμε να έρθει κάποιος στόχος για να περάσουμε στην πράξη. Μετά από λίγα λεπτά πλησιάσε μια κοριτσοπαρέα γύρω στα 22-23. Έπρεπε να δράσουμε ομαδικά και ιδανική τακτική ήταν το διαίρει και βασίλευε. Αστειάκια με το σύνολο της παρέας, πείραγμα στο στόχο. Για να κερδίσεις μια γυναίκα πρέπει πρώτα να κερδίσεις τις φίλες της. Με διάφορες παρατηρήσεις για την εμφάνισή τους και αστεία καταφέραμε να κόψουμε την παρέα στα δύο. Εγώ δεν είχα κάποιες ιδιαίτερες βλέψεις πέρα από το να συνεχίσω τη συζήτηση με τις τρεις κοπέλες, προκειμένου ο κολλητός να πάρει το τηλέφωνο της τέταρτης.

Το όλο εγχείρημα λειτούργησε άψογα, αλλά κόλλησε στον χαρακτήρα της ''απαίδευτης'' γυναίκας. Είναι δυνατόν να σου ζητάει κάποιος το τηλέφωνό σου, για να κανονίσετε να βγείτε, να δείχνεις έντονο ενδιαφέρον και η απάντησή σου να είναι -προτιμώ να κάνουμε chat μέσω facebook-? Που οδεύει το ανθρώπινο είδος?

Η πρώτη μου βραδιά είχε κυλήσει άψογα. Άνοιξα άλλες δύο φορές μόνος μου συζήτηση με γυναικοπαρέες με αρκετά καλά αποτελέσματα. Τα συμπεράσματα εκείνης της ημέρες ήταν: οι γυναίκες είναι πρόθυμες να πιάσουν κουβέντα με κάποιον άγνωστο αρκεί να έχει κάτι αστείο να τους πει ή κάποια ενδιαφέρουσα παρατήρηση να κάνει. Επίσης, όλα είναι θέμα θέμα θετικής ενέργειας. Όσο περισσότερη θετική ενέργεια στέλνεις προς τους γύρω σου, τόση ενέργεια παίρνεις πίσω.

9.9.09

Let the 'Game' begin...

Κάπως έτσι, λοιπόν ξεκίνησε η διαδικασία μετάλλαξής μου και το πρώτο κεφάλαιο του δράματος παίχτηκε ένα καυτό καλοκαιρινό σαββατιάτικο μεσημέρι στην Ερμού. Το πρώτο βήμα ήταν να αποκτήσω μια κάποια εξοικείωση με το θέμα -πιάνω κουβέντα σε μια άγνωστη γυναίκα- και για να συμβεί αυτό θα έπρεπε πρώτα να της μιλήσω. Η άσκηση έλεγε ότι έπρεπε να πάω σε κοπέλες που έκαναν τη βόλτα τους και να ζητάω διάφορες πληροφορίες χρηστικού τύπου, όπως, πού βρισκόταν η τάδε οδός ή το τάδε μαγαζί κλπ., για να αποκτήσω μια σχετική άνεση με τις άγνωστες γυναίκες. Ακούγεται απλό. Ήταν, όμως, έτσι?
Το σκηνικό στην Ερμού εκείνο το μεσημέρι θύμιζε ταινία στην παλιά άγρια Δύση. Ο ήλιος έκαιγε και οι πωλητές στα γύρω μαγαζιά θύμιζαν καρικατούρες μεξικανών εργατών που έκαναν τη σιέστα τους στην άκρη του δρόμου. Ο ήρωας του δράματος ήταν οπλισμένος, έτοιμος να ''ρίξει'' στην πρώτη γυναίκα που θα έκανε το λάθος να βρεθεί στο διάβα του. Αφού πέρασε κάνα τέταρτο εκεχυρίας εντοπίστηκ στόχος. Ένα γκρουπ από κοπέλες που είχαν χαθεί και έτσι η επιλογή της ερώτησης ήταν αρκετά εύκολη: - Μήπως ξέρετε που βρίσκεται η τάδε οδός? Γέλασαν, είπαμε δυο-τρεις βλακειούλες και ευχηθήκαμε καλή τύχη στο να βρούμε το δρόμο μας.

 
Ακολούθησαν μερικές ακόμη αντίστοιχες προσεγγίσεις και είχε φτάσει η ώρα να κάνω λίγο πιο δύσκολη την άσκηση: να μη ζητώ απλώς οδηγίες, αλλά να ζητώ τη συμβουλή της/τους για κάποιο δώρο που ήθελα να κάνω σε μια φίλη, με απώτερο σκοπό να κρατήσω την κουβέντα τουλάχιστον για μερικά λεπτά. Ακούγεται και αυτό απλό και εύκολο. Στη συγκεκριμένη, όμως, περίπτωση λίγο λόγω του άγχους μου, λίγο λόγω του μη μου άπτου χαρακτήρα και το ''μεσογειακό ταμπεραμέντο'' των ελληνίδων, ο δείκτης δυσκολίας μου φάνηκε να αντιστοιχεί σε κατάδυση από βατήρα 10 μέτρων με συντελεστή δυσκολίας 3,4.
Δύο πιθανότητες υπήρχαν: ή θα έβγαζα την πρώτη πίστα στο Παιχνίδι ή θα ξεκινούσα ολυμπιακή προετοιμασία για καταδύσεις. Επειδή έχω και μια μικρή υψοφοβία και μου αρέσει να βγάζω και πίστες στο Playstation, γιατί είμαι και ολίγον ανταγωνιστικός τύπος, αποφάσισα το πρώτο. Σα να μην έφταναν όλα αυτά, ο κολλητός μου αποφάσισε να δώσει κι ένα χαρακτήρα Do-Or-Die στην άσκηση, δίνοντάς μου περιθώριο 20 λεπτών, για να κάνω την κίνησή μου. Τα λεπτά περνούσαν, το ίδιο και οι γυναίκες και εγώ είχα γίνει άπιαστος στο να εφευρίσκω δικαιολογίες και να αφήνω τις ευκαιρίες περνάνε. Πρέπει σε εκείνα τα 17-18 λεπτά να σκέφτηκα περισσότερες δικαιολογίες και από όσες χρησιμοποιούσα σα μαθητής όταν δεν είχα διαβάσει το μάθημα και φοβόμουν μήπως με εξετάσει ο καθηγητής.
Το δούλεμα είχε αρχίσει να πηγαίνει σύννεφο και τα περιθώρια είχαν στενέψει απελπιστικά, ώσπου στα 19,5 λεπτά την είδα να βγαίνει από τα Zara. Ντύσιμο ψιλοχαλαρό τρέντυ, γύρω στο 1.70, πολύ γλυκό πρόσωπο. Για πρώτη φορά άδειασα εντελώς το μυαλό μου από κάθε σκέψη και κινήθηκα προς το μέρος της., όπως η λεοπάρδαλη που έχει σταμπάρει το γκνου σε κάποιο νερόλακκο της Αφρικής. Έφτασα στο πλάι της και με μια έκφραση άνεσης και προβληματισμού ζήτησα τα φώτα της για να πάρω δώρο σε μια φίλη, που, όμως, είναι alternative τυπάκι. Μου πρότεινε κάποιο ρούχο, της εξήγησα ότι έχει ιδιαίτερο γούστο οπότε το ρούχο το είχα αποκλείσει, της έκανα κάποιο κοπλιμέντο και μου πρότεινε γυαλιά ηλίου και μάλιστα Dior!!! Γεμάτος ανακούφιση, που έδωσε λύση στο πρόβλημα που με είχε ταλαιπωρήσει για δυο μέρες, την ευχαρίστησα και η συζήτηση έλαβε τέλος. Είχα βάλει γκολ στις καθυστερήσεις.

 
To συναίσθημα που με κυρίευσε αμέσως μετά ήταν αυτό της αγαλλίασης. Είχα νικήσει το φόβο μου και κατάφερα να μιλάω για 2-3 λεπτά σε μια άγνωστη, όντας χαλαρός και άνετος. Κάπως έτσι πέρασα την πρώτη πίστα και μάλιστα πήρα και κανονάκι. Επίσης, έχω να παρατηρήσω ότι οι τύπισσες είναι πολύ large με τα χρήματα των άλλων. Μα γυαλιά ηλίου Dior?


22.8.09

Το εθνικό σπορ των Ελλήνων είναι το καμάκι, Η Κοκκινοσκουφίτσα, Τα Τρία Γουρουνάκια και άλλα παραμύθια...

Η ΘΗΤΕΙΑ ΒΟΗΘΑ ΣΤΗΝ ΟΞΥΝΣΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΣΚΕΨΗΣ!!!
Κατά τη διάρκειά της υπάρχουν μερικές χιλιάδες ελεύθερες ώρες, οι περισσότερες από τις οποίες θα καταναλωθούν σε ύπνο, σε αγνό κωλοβάρεμα ή αν είσαι τυχερός και έχεις laptop ή PSP ή και τα δύο, σε σερφάρισμα στο ίντερνετ, σε παρακολούθηση ταινιών και σειρών και σε επικές κόντρες στο Pro. Όλα τα παραπάνω θα βοηθήσουν να περάσουν πολλές ώρες βαρεμάρας που μειώνουν το χρόνο της θητείας, διευρύνουν τους καλλιτεχνικούς ορίζοντες και σου δίνουν όλα τα απαραίτητα εφόδια για να κερδίσεις το τουρνουά Pro στο ίντερνετ καφέ της γειτονιάς σου.

Υπάρχουν, όμως, και εκείνες οι ώρες στη σκοπιά που είσαι εσύ, το όπλο σου και η σκέψη σου για παρέα, ειδικά αν βρίσκεσαι σε κάνα κορφοβούνι. Αυτές είναι οι ώρες που μετράνε και με πέτυχαν στην καλύτερη δυνατή στιγμή: μετά από κάποιες σημαντικές αλλαγές που συντελέστηκαν στη ζωή μου. Τον τελευταίο ένα χρόνο άλλαξα πόλη μόνιμης κατοικίας επιστρέφοντας στην Αθήνα, τελείωσα τις μεταπτυχιακές μου σπουδές, ολοκλήρωσα τη θητεία μου στα ελληνικά στρατά και βγήκα από μια πολύχρονη σχέση.

Όλες αυτές οι αλλαγές μου ήρθαν κάπως απότομες και ευτυχώς που είχα αυτές τις εκατοντάδες ώρες για να συζητήσω με τον εαυτό μου και ουσιαστικά να του ξανασυστηθώ. Μέσα σε αυτές τις ώρες πήρα κάποιες από τις σημαντικότερες αποφάσεις για το μέλλον και αποφάσισα να ξαναχτίσω τον χαρακτήρα μου.

Και πού κολλάει το καμάκι ως εθνικό σπορ των Ελλήνων? Όπως είπα και παραπάνω, βγήκα από μια πολύχρονη σχέση και επέστρεψα στο Παιχνίδι! Στο ποιό? Μέχρι πρόσφατα ήμουν το τυπικό δείγμα Έλληνα εργένη: βγαίνει έξω για να γνωρίσει γυναίκες, αράζει σε ένα σημείο κάπου στο βάθος του μαγαζιού με τους κολλητούς του, κάθεται με το ποτό στο χέρι, ανέκφραστος σαν τους μαυροφορεμένους γέρους σε κάποιο χωριό της Κορσικής και σκανάρει το χώρο σαν πολυμηχάνημα της Xerox. Ο ήρωάς μας εντοπίζει το κορίτσι που του κάνει το κλικ και το κοιτάει, το κοιτάει, το κοιτάει...παραγγέλνει και άλλο ποτό, το κοιτάει, το κοιτάει, το κορίτσι φεύγει και ο ήρωάς μας χάνει το ενδιαφέρον του και επιστρέφει στο σπίτι άπραγος, βρίσκοντας δικαιολογίες για τις ψυχρές γκόμενες, που, -όταν πας να τους μιλήσεις θα σε γράψουν και, που, -αφού και αυτή με κοίταζε τόση ώρα, γιατί δεν ήρθε να μου μιλήσει, και άλλα τέτοια γραφικά που ταιριάζουν σε ποδοσφαιριστή που την ώρα της εκτέλεσης του πέναλτι, βρίσκει χόρτο αντί για την μπάλα.

Αφού κατανάλωσα μερικές εκατοντάδες λίτρα μπύρας, με μοναδικό αποτέλεσμα την αύξηση της περιφέρειας της κοιλιακής μου χώρας, αποφάσισα να αλλάξω στρατηγική, με τη βοήθεια ενός από μηχανής θεού! Του κολλητού μου που τα τελευταία χρόνια ζούσε στο εξωτερικό. Αφού του διηγήθηκα τα ανδραγαθήματά μου, συμφωνήσαμε να με μυήσει στα μυστικά του Παιχνιδιού, ένα άθλημα που δεν είναι τόσο απλό όσο θέλουμε να πιστεύουμε εμείς οι άντρες και αποτελείται από αρκετά στάδια, τα οποία θα μπορούσαν να γεμίσουν ένα corpus χονδρικά 135-140 σελίδων, χωρίς τη βιβλιογραφία. Σκοπός μας ήταν να γίνω ένα είδος κοινωνικού πειράματος, να μπορέσω να αποβάλλω από πάνω μου τις νοοτροπίες χρόνων και να εξελιχθώ σε Παίκτη.

Το συγκεκριμένο blog το δημιούργησα με σκοπό να μοιράζομαι μαζί σας τις εμπειρίες μου στο ταξίδι αυτό και γιατί όχι, να ανταλλάζουμε και απόψεις σε θεωρητικό και πρακτικό επίπεδο.